Author by   :  Yuuraya - ยูรญา    Date            :    21-Apr-2007       Book -- หนังสือ

    Lai Dong Jin -- ไล่ตงจิ้น ลูกขอทานผู้ไม่ยอมแพ้ต่อชะตาชีวิต

“  ไม่มีประโยชน์ที่จะมานั่งโมโหกับชะตาชีวิตที่ไม่สมควรจะเกิดขึ้น

ความเจ็บป่ายและความยากจน  ไม่ได้ทำให้ทุกอย่างสูญสิ้น

แต่การหมดสิ้นศรัทธาในชีวิตนี่สิ  เป็นสิ่งที่ไม่น่าให้อภัย “

            ไล่ตงจิ้น  เกิดมาในครอบครัวขอทานที่มีพ่อเป็นคนตาบอด  แม่และน้องชายคนโต

ปัญญาอ่อน   กับปากท้องทั้งหมด 14 ชีวิต  ที่เขาต้องแบกไว้บนบ่า  ด้วยแสงสว่างนำทาง

ในใจตลอด   คือความเสียสละของพี่สาวคนโตที่แลกชีวิตในโรงเรียนมาให้แก่เขา!!!

            คนบางคนเกิดมาด้วยความพร้อมทุกอย่าง  แต่สำหรับคนบางคน  ก็ลืมตามาเพื่อจะ

ถามตัวเองว่า  ชีวิตพรุ่งนี้  จะอยู่อย่างไร?? 

            สภาพครอบครัวที่ต้องดิ้นรนเพื่อคำว่าอยู่รอด  กินแต่เศษของเหลือและเน่าบูด   ไม่มีบ้าน 

ไม่มีที่พักพิง  ไม่มีการศึกษา  ไม่รู้หนังสือ  ....  มีแต่ชีวิต  เลือดเนื้อและความหิวโหย  ... แต่ชีวิต

ที่น่าเวทนาเช่นนี้ก็มิอาจลบล้าง   ความกตัญญู   เสียสละ   และความรัก  ไปจากครอบครัวขอทาน

ครอบครัวนี้ได้เลย

            หลายบทหลายตอน  ที่อ่านแล้วทำให้น้ำตาซึม .. หลายบรรทัด  ทำให้อมยิ้ม  และ

หลายย่อหน้า  กินใจเสียจนน้ำตาไหล   ..   แอบกลับมาตั้งคำถามลึกๆ ในใจขึ้นมากมายว่า

อุปสรรคทั้งหลายแหล่ในชีวิตที่ผ่านมา  จริงๆ แล้วไม่มีค่าสั่นคลอนใดๆ ได้เลย  ถ้าเพียงใจ

เราแข็งแกร่งพอ

            สิ่งหนึ่งที่โดดเด่นจากเรื่องราวชีวิตของไล่ตงจิ้น  คือความกตัญญู  ยอมรับความจริงและ

คิดในแง่บวก   เขารักพ่อแม่แม้ทั้งคู่จะพิการปัญญาอ่อน  รักพี่สาวคู่ยากที่ยอมเสียสละทุกอย่างแม้

กระทั่งขายตัวเองเพื่อเขา  ไม่เคยด่าว่า  บ่นรำคาญ  หรืออับอายที่จะเอ่ยออกมาว่า  ความสำเร็จใดๆ

ที่เขาได้มาในวันนี้ล้วนมาจากพี่สาวคนนี้ทั้งสิ้น

อย่างตอนที่พ่อตีเขาหนักด้วยความโมโห เมื่อเขางุบหลับอย่างเหนื่อยอ่อนระหว่าง

เดินกลับจากขอทาน ทำให้พาพ่อและตัวเองตกลงไปในท้องร่อง   เงินที่ได้จากการขอทานในคืนนั้น

ลอยหายไปกับสายน้ำ  ... ไม้ที่กระหน่ำตีลงมาแต่ละที  คือเสียงพร่ำบอกในใจว่า  เขาผิดเอง

เขาผิดเอง  อาจิ้นจะไม่หลับอีกแล้ว   จะไม่เผลอหลับอีกแล้ว  .. แทนที่จะร้องโวยวายโทษโชคชะตา

ว่าทำไม่ให้เขาเกิดมาลำบากกว่าคนอื่น

หรืออย่างแม่จะก่อปัญหาให้เขาไม่มีหยุดหย่อน  เดี๋ยวร้องโวยวาย  เดี๋ยวอึ  เดี๋ยวฉี่

ต้องพาไปล้าง  เปลี่ยนเสื้อผ้า  ทำความสะอาด  ปลอบโยน  ...  แทนที่จะบ่นรำคาญรังเกียจ

ภาระวุ่นวายเหล่านี้  เขากลับเต็มใจทำทุกอย่าง  และสงสารแม่ที่ถ้าแม้แต่ลูกอย่างเขาไม่สนใจแล้ว

ใครเล่าจะมาดูดี

            หลายครั้งที่เขาถูกจับได้ว่าไปขโมยข้าวหมากิน  หรือถูกเข้าใจผิด เขาเลือกที่จะขอโทษ

ยอมรับผิด  แล้วเล่าความจริงของครอบครัวและเหตุผลความจำเป็นที่ต้องทำ ... แทนที่จะโกหก

เพราะอับอายว่าเกิดมาเป็นลูกขอทาน

            รวมถึงเสียงประณามหยามเหยียด  ดูหมิ่นดูแคลน  ของบรรดาเพื่อนๆ   รุ่นพี่  หรือแม้แต่

คนทั่วไปที่เขาไปขอทาน  .. แทนที่จะโทษฟ้าโทษดินที่ให้เขาเกิดมาในสภาพนี้  เขากลับเลือกที่จะ

เปลี่ยนมันเป็นแรงจูงใจให้เดินหน้าต่อไป 

            แม้บรรทัดทุดบรรทัด  และเรื่องราวทุกหน้าทุกตอนจะนำพาความรันทดหดหู่มาให้มากกว่า

ความบันเทิงเริงใจที่ควรจะได้จากหนังสือเล่มหนึ่ง  แต่ทุกบททุกตอนเหล่านั้น .. กลับมีค่า  ยิ่งกว่า

บทเรียนหรูจากปริญญาใบไหน  เพราะไม่มีกระจกบานใด  จะสะท้อนแง่คิดชีวิตกลับมาให้ได้ .. ใส ..

ยิ่งไปกว่า  กระจกของ  “ชีวิตจริง”

---------------------- ***  The  End of Suggest  *** ---------------------

__  Yuuraya : ยูรญา  __

Edit Writing : 12/11/2006