เมื่อ “อุ้ม” สาวครีเอทีฟที่มีภาระต้องเลี้ยงดูหลานชายวัย 10 กว่าขวบ ขับรถชน “แทน” ชายหนุ่ม

ที่ฟื้นขึ้นมาพร้อมกับความทรงจำที่ว่างเปล่า  ทำให้เธอต้องรับเขาเข้ามาอยู่ด้วยในบ้านระหว่างรอให้ตำรวจ

ค้นหาที่มาที่ไปในตัวเขา

            การเข้ามาใช้ชีวิตอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน  ทำให้ชีวิตที่ดูเหมือนหมดอาลัยตายอยากของอุ้มหลังจาก

ที่ “กริช” แฟนหนุ่มทิ้งไปเนื่องจากไม่พอใจที่อุ้มยืนยันจะให้หลานชายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตคู่ กลับมามีชีวิต

ชีวาขึ้นอีกครั้ง

            ในขณะที่ความรักก่อตัวขึ้น ... ความทรงจำของแทนก็ค่อยๆ กลับฟื้นขึ้นมาอย่างช้าๆ เรื่องราวในอดีต

และความจริงที่ทั้ง 2 ต้องรับรู้และเผชิญหน้า  จึงเกิดขึ้นมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้!!!

            ยอมรับว่าดูหนังเรื่องนี้เพราะ พล็อต ของเรื่องโดยแท้ ... พล็อตที่ได้ฟังครั้งแรกแล้วรู้สึกว่าเรื่อง

น่าสนใจ  และคงเล่นบวกกับสื่ออะไรออกมาได้อย่างน่าสนุก  ซึ่ง .. มันก็สนุก และดีไม่แพ้แนวเดียวกัน

เพียงแต่รู้สึกว่าดูจบแล้วมันยังไม่เต็ม  กับบางฉากที่อยากจะดู  กับบางมุมที่อยากจะรู้สึก และกับบางประเด็น

ที่เดินเรื่องมาเพื่อจะให้รับรู้  แต่แล้วกลับหยุดอยู่แค่นั้น .... ทำให้  เราดูจบแล้วอาจไม่ซึ้งเท่าคนอื่นเขา???

            สิ่งหนึ่งที่รู้สึกเหมือนขาดหายไปจากหนัง  ก็คือ ความอ่อนโยน

จะเพราะด้วย  น้ำเสียง + บทบาทของอุ้ม  ที่ต้องการให้ดูไม่หวานและออกจะแกร่งสำหรับผู้หญิง

ที่หาเลี้ยงตัวเองและหลาน แต่ความเข้มแข็ง (ที่อาจจะอ่อนแอลึกๆ) กลับแทบไม่มีมุมมองของความอ่อนโยน

ให้เห็น  จากคนที่เลือกจะเลี้ยงหลานชายไว้ทั้งๆ ที่ไม่มีญาติคนไหนต้องการ  หรือกล้ารับคนความจำเสื่อม

เข้ามาอยู่ในบ้านเพราะรู้ว่าเขาไม่มีที่ไป  แม้จะมีอยู่ในฉากขอโทษด้วยช๊อคโกแล๊ค   แต่ก็เพียงฉากเดียวจริงๆ

ในเรื่องที่รู้สึกได้  ทำให้ภาพของอุ้มที่เห็นยังคงความแข็งกระด้างตั้งแต่ต้น  และก็ยังคงอยู่อย่างนั้น

            เมื่อไม่รู้สึกถึงความอ่อนโยน  ฉากรักแม้จะดูหวาน  มันก็เลยกลับเบาบางในความโรแมนติค และเลย

พัวพันมาถึงความซึ้งโดยส่วนตัวของเราด้วย ไม่ว่าจะเป็นฉากนั่งคุยกันบนดาดฟ้า  ฉากล้างจาน  หรือแม้แต่

ฉากให้กำลังใจ (แหะๆ เราอาจจะมองลึกไปเลยรู้สึกไปคนเดียวก็เป็นได้ )

            จะมีชอบอยู่ฉากเดียวสำหรับตัวเรา  ก็คงเป็นฉากที่แทนถามอุ้มหลังจากที่เขารู้ความจริงแล้วใน

ซุปเปอร์มาร์เก็ต ประโยคที่บอกว่า  ผมไม่รู้จะทำยังไง?? แล้วจะให้ผมทำยังไง?? ขณะที่ 1 คนอ้างว้าง

แต่อีกคน  กลับกำลังถอยห่างออกมาอย่างงุงงง  เท้าที่ก้าวถอยหลังออกมาแต่ละก้าวของอุ้ม  กับสีหน้า

โดดเดี่ยวของแทน  ฉากนี้ให้ความรู้สึกอ้างว้างยิ่งนัก??

ถ้าถามถึงบทสรุปของเรื่อง  หลังความจริงเผยออกมา  เราว่าตัวหนังชี้และกำหนดคำตอบเอาไว้

อย่างค่อนข้างชัดเจนแล้ว

.... สำหรับตัวของ แทน

            เขาเป็นผู้ชาย  และตัวเขาเองก็ค่อนข้างแน่ใจด้วยซ้ำ  กับฉากที่เขาลองโผจูบชายแปลกหน้าที่เลี้ยง

เบียร์ในซุปเปอร์แล้วโดนต่อยหน้าคว่ำ  กับถ้อยคำที่เขาว่า  “ถ้าผมเป็นกระเทยจริง แล้วทำไมเมื่อกี้ผมถึง

รู้สึกขยะแขยง??”

            กับคำพูดของเหล่าเจ๊ๆ ที่เลี้ยงแทนมาที่เอ่ยว่าเธอน่าจะให้แทนได้มีโอกาสเลือก  ในความเป็นตัวตน

มากกว่านี้  ภาพตัดย้อนไปถึงเด็กเล็กๆ ที่เกิด และโตมากับคณะโชว์ของสาวประเภท 2 สิ่งเหล่านี้หล่อหลอม

ให้เขาเป็น  ไม่ใช่ตัวเขาเองที่เป็น ... แต่หลังจากที่แทนกลับมาที่คณะอีกครั้ง  และทั้งๆที่เจ๊พูดอย่างนั้น

แต่กลับไม่มีใครให้แม้เศษเสี้ยวกำลังใจ  ในการกลับมาเป็นผู้ชายของเขาเลยสักคน  คำว่า “เป็นไปไม่ได้”

ตีตราไว้เพื่อเขา  และสำหรับเขา  เรียบร้อยแล้ว

.... สำหรับตัวของ อุ้ม

          การเลือกที่จะรับ – หรือไม่รับในตัวแทน  กลับกลายเป็นเรื่องสับสนทั้งกับตนเองและผู้คนรอบข้างที่

ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาเลย  (แอบหวัง ... แล้วก็ผิดหวัง)

กับบทของเฮีย  หัวหน้าทอมบอยของอุ้ม  ที่น่าจะให้อะไรได้กลับมาคิดบ้าง?? แต่ก็ไม่?? ตามจริง

ฉากสุดท้ายนั้นไม่ออกมาพูดอะไรเลยเสียยังจะดีกว่า  หรือฉากทาปากของหลานชาย  แล้วถามว่าถ้าเขาโตมา

แล้วเป็นอย่างแทน  น้าจะยังรักเขาอีกไหม???  เรื่องแบบนี้ ... เด็กควรจะรับรู้และถามเป็นเชิงเตือนสติแล้ว

ล่ะหรือ? มันดูจงใจเกินไป ฉากนี้จึงขัดเขินในความรู้สึกของเรายิ่งนัก??

            แต่ความสับสน  หวาดหวั่น ไม่แน่ใจ  ... ทั้งหมดก็จางหายไป  เมื่อเธอรับรู้ได้ถึง “การให้” ด้วยหัวใจ 

จากใครสักคน  การให้ .. ที่ตลอดเวลาเธอหลงลืมไป  แทนยอมร้องเพลงแทนเธอ  ยอมต่อยกับผู้ปกครอง

คนอื่นแม้จะยังตั้งการ์ดเก้ๆ กังๆ  ยอมยิงปืนที่หาความแม่นไม่ได้ซ้ำๆ เพื่อจะเอาของรางวัลเพียงแค่ตุ๊กตาตัว

เล็กๆ กลับมาให้  ยอมทำในสิ่งที่เธอเอง  ไม่เคยนึกว่าจะมีใครสักคนทำให้ ... แล้วจะแปลกอะไร  ถ้าเธอจะ

เดินกลับไปหา  แล้วถามเขาอีกครั้งว่า  “แทน .... ยังรักอุ้มอยู่มั๊ย??   ยังรักอยู่ไหม??”

            แอบหวังเล็กๆ กับฉากจบที่จะได้เห็นภาพแทนใส่เอี๊ยมยืนขายบะหมี่อยู่หน้ารถเข็น (ก็คงชอบ

ทำอาหารอยู่ ไม่งั้นคงไม่ตื่นมาทำอาหารเช้าให้อุ้มกับหลานทุกวัน)  ตัดสลับกับเครดิตที่ขึ้นมาพร้อม

เพลงจบ  ... แต่มันก็เป็นแค่ความหวัง  ที่อยากให้พันต่อไปอีกนิด  ทั้งๆที่ก็เขียนมาจนติดขอบแล้วอย่างนั้น 

มันเลยเป็นที่มาที่ไปของอะไรที่ “ไม่เต็ม” อย่างที่ว่าไว้ข้างต้นนั้นแล .....