บัง โชโกะ เด็กหนุ่มจากฮาคาตะ  เมือง ฟูกุโอกะ  ถูกเจ้าของร้านอาหารที่ทำงานพิเศษอยู่

ฝากให้ไปฝึกงานกับร้าน Baccanale ร้านอาหารอิตาเลียนเลื่องชื่อของเพื่อนรักที่โตเกียวในช่วง

ปิดเทอมปี 3  เด็กทำอาหารที่ทระนงในฝีมือจากนอกเมือง  ต้องเข้ามาเจอของจริง  และอยู่ท่ามกลาง

มืออาชีพ  ความกดดัน และอุปสรรค  พร้อมทั้งปรัชญาในการทำอาหาร .. คือสิ่งที่เขาจะต้องเผชิญหน้า

เรียนรู้  และเติบโตเพื่อเป็นเชฟ .. ในอนาคต

            เป็นซีรีย์เกี่ยวกับอาหารที่ดูแล้วหิว ..555  มีปรัชญาที่ได้จากในเรื่องหลายแง่หลายมุมที่น่าสนใจ

และได้เก็บกลับมาคิดได้เป็นกอบเป็นกำ  จะมีก็อยู่ 2 สิ่งที่รู้สึกขัดในใจ คือ บทนักแสดงนำของ Matsumoto Jun 

ในบทของ Ban ที่ดูยังไงก็สัมผัสไม่ได้ว่าเป็นคนทำอาหาร  ไม่ว่าจะท่าจับกระทะ หรือหั่นผัก เพราะถ้าดู

กันจริงๆ ก็ย้ำอยู่ไม่กี่ท่า  ผ่านมาถึงท้ายซีรีย์ก็ยังดูเก้ๆ กังๆ  ทำให้เชื่อได้ยากยิ่งว่ารักและมีฝีมือที่จะทำอาหาร

และที่ขัดตาที่สุดก็คงเป็นรอยยิ้ม .. ที่ ..ดูจงใจให้ใสซื่อแบบคนนอกเมือง  แต่ดูยังไงก็รู้สึกเหมือนเสแสร้ง

และปั้นแต่งจนขาดความธรรมชาติจนทำให้รสชาติความน่าเห็นใจลดลงไปได้หลายดีกรี ...

อีกสิ่งก็คือบท  ที่บางตอนดูเหมือนเหตุผลที่มารองรับมันไม่หนักแน่นพอ  ทำให้ความสนุกในเรื่อง

ไม่น่าเชื่อและดีกรีลดลงจนดูน่าเบื่อในตอนท้ายๆ  เพราะหาเหตุผลมารองรับไม่ได้ว่าปุ๊บปั๊บทำไมถึงอยาก

ไปอิตาลี  หรือจู่ๆ ก็ละทิ้งการเรียน คนรัก ทุกอย่างแค่อยากมาทำงานและ เป็นที่ยอมรับของคนในร้านอาหาร

ที่เคยฝึกงานเท่านั้น

            ส่วนที่ชอบที่สุดของซีรีย์เรื่องนี้ก็คงเป็นมุมของความละเอียดอ่อนสำหรับคนที่คิดจะเปิดร้านอาหาร

สักร้านว่าทุกจุด  ทุกมุม  และทุกส่วนในร้านมีความสำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน ..

            หัวใจของร้านอาหารไม่ได้อยู่เฉพาะแค่ในครัวเท่านั้น  ยังมีพนักงานต้อนรับที่ห้องอาหาร  และมี

ของหวานจากหลังครัว  ที่ทำให้ลูกค้าพอใจ .. จนกว่าจะก้าวเท้าออกจากร้านไป ..เหมือนดั่งที่เขาว่าไว้

ในเรื่องว่า 

***      คนทำงานในครัวนั้น  ก็เหมือนคนตาบอด .. เราไม่รู้หรอกว่าลูกค้าชอบแบบไหนยังไง

สิ่งสำคัญ  คือสาร .. ที่คนจากห้องอาหารส่งผ่านจากลูกค้ามาให้ต่างหากล่ะ ถ้าสารเหล่านั้นส่งต่อมาไม่ได้

แม้อาหารจะอร่อยเพียงใด  ก็ไม่สามารถเข้าถึงใจของลูกค้าได้หรอก ..  ***

            นี่คือบทเรียนจากตอนที่  Ban  กลับมาขอทำงานเต็มตัว  แล้วเชฟให้เขาเริ่มด้วยตำแหน่ง

พนักงานในห้องอาหาร  เขารู้สึกเหมือนคนใจสลายความฝันทลายลงตรงหน้า  และถามตัวเองซ้ำๆ ว่า

เขาละทิ้งทุกอย่างมา  เพื่อที่จะมาหั่นขนมปัง  เสริฟ์อาหาร  แล้วก็ยิ้มเท่านั้นล่ะหรือ?? 

            เขาบอกเล่าถึงความอัดอั้นตันใจให้กับหัวหน้าเชฟ  Kuwabara ฟัง ..และนำมามายัง

ประโยคเด็ด .. ที่ทั้งจริง  และสุดแสนจะเจ็บปวด  (โดนใจคนรีวิวอย่างมาก ^^ )  ว่า ..

“ คนที่ไม่ตั้งใจทำงานที่อยู่ตรงหน้าของพวกเขาน่ะ  ไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดถึงความฝันของตัวเองหรอก “

( Credit : www.d-addicts.com & www.thaisub.com )

            และจากอีกตอน ..

*** ของหวาน .. ซึ่งดูเหมือนจะเป็นจานเล็กๆ ปิดท้ายที่ถูกลืม  แต่ถึงกระนั้น .. เกือบทุกจาน

ก็มักจะสร้างรอยยิ้มปิดท้ายมื้อได้เสมอ  กับหน้าตา สีสัน  และความปรานีบรรจงจัดวาง  แม้แต่คนที่

ไม่ชอบทานก็ยังอดตื่นตาตื่นใจตามไปไม่ได้ทุกครั้ง  ***                    

            นี่เป็นตอนที่ Ban ถูกขอตัวจากห้องอาหารให้มาช่วย  Oda ที่แขนเจ็บในครัวของหวาน 

Oda พ่อครัวของหวานที่เหมาทำอยู่คนเดียวทั้งร้าน  และไม่เคยพูดจา  หรือแม้แต่ยิ้มกับใครเลย

ตอนที่ 8 นี้ถือเป็นตอนที่ประทับใจมากที่สุด  แล้วก็เป็นตอนที่  Ban  ถูกขโมยซีนมากที่สุดก็เห็นจะได้ 555

แค่ฉากยิ้มของ Oda ที่ปิดท้ายตอนก็กลบรัศมี  ฉากแสร้งยิ้มของ Ban ได้ตลอดเรื่องแล้ว ..ก็ ...

ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ..^^ 

            อีกเหตุผลหนึ่งที่ชอบตอนนี้ .. คงเพราะเป็นครั้งแรกที่ตัวละครของ Ban รู้จักที่จะคิดแก้ปัญหา

ด้วยตนเอง .. เนื่องจาก Oda เป็นคนที่ไม่พูด  เขาไม่โวยวายเหมือนคนในห้องครัว  แล้วก็ไม่พูดเก่ง

เหมือนคนในห้องอาหาร  Ban จึงไม่ได้เริ่มต้นทำงานด้วยความกดดัน  หรือความเกรงใจ .. แต่เขากลับ

เริ่มงานเหมือนตัวเองเป็นความว่างเปล่า .. เพราะ Oda ทำเหมือนมองไม่เห็นเขาและไม่ให้เขาทำอะไรเลย

สิ่งที่ทำร้ายคนได้มาก  และเจ็บปวดที่สุด  .. คงหนีไม่พ้นความรู้สึกที่ว่า “ตัวเองไร้ค่า”

            Ban ฝืนทำส่วนผสมของหวานเตรียมไว้ให้แต่ก็ถูก Oda เททิ้งโดยไม่แม้แต่จะชิมสักครั้ง

เขาเริ่มพยายามมากขึ้นโดยกลับเข้ามาลองทำหลังร้านปิด  จนได้พบกับสูตรของหวานที่ Oda เขียนไว้

อย่างละเอียด  ซึ่งมันเหมือนสัญลักษณ์ที่บอกว่า .. จริงๆ แล้วเขาพร้อมที่จะเปิดรับทุกคน เพียงแต่ไม่มี

ใครกล้าพอที่จะเดินเข้ามาหาเขาเท่านั้นเอง ..

หลังจากนั้น Ban จึงเริ่มเตรียมของหวานตามสูตรและเพิ่งเริ่มเข้าใจว่า  การทำของหวานไม่ใช่

อะไรเท่าไหร่ก็ได้  แต่ทุกอย่างต้องชั่ง  ต้องตวง และวัดในอัตราส่วนที่คงที่ .. และไคลแมกซ์ของตอน

ที่ทำให้รู้สึกว่าตัวละครอย่าง Ban พัฒนาในตอนนี้ก็คือการที่เขารู้จักคิดต่อไปถึงวัตถุดิบในครัวของหวาน

และรู้จักที่จะมาดักรอ Oda ตอนเช้า  เพื่อจะไปช่วยถือของในตลาด .. ภาพพักกลางวันที่ทุกคนเห็น

Oda  ที่ไม่เคยพูดกับใคร  และหลบอยู่แต่ในครัวของหวานแม้แต่การทานอาหาร  กลับนั่งดูหนังสือภาพ

แต่งหน้าของหวานกับ Ban  จึงกลายเป็นภาพที่ทุกคนในร้านแสนจะประหลาดใจ .. และคนรีวิวอดยิ้ม

พร้อมๆ ไปไม่ได้เช่นกัน

            จริงๆ ทุกคนก็เคยผ่านช่วงที่เป็น Bambi ( เด็กหน้าใหม่ ) มาแล้วทั้ง .. ผิดก็แต่ว่า ในช่วงชีวิตหนึ่ง

ใครจะกล้าเปิดใจในการเป็น Bambi ครั้งที่ 2… 3 ..  และต่อๆ ไป  ได้มากกว่ากัน .. เท่านั้นเอง